( प.पू. श्रीरंगावधूत महाराजकृत )
जय योगीश्वर दत्त दयाळ । तुजं एक जगमा प्रतिपाळ ।
अत्र्यनसूया करी निमित्त, प्रगट्यो जगकारण निश्चित ।।
ब्रह्मा हरि हरनो अवतार, शरणागतनो तारणहार ।
अंतर्यामी सत् चित् सुख, बहार सदगुरु द्विभुज सुमुख ।।४।।
झोळी अन्नपूर्णा कर मांह्य, शांति कमंडलू कर सोहाय ।
क्यांय चतुर्भुज षडभूज सार, अनंत बाहु तुं निर्धार ।।
आव्यो शरणे बाळ अजाण, उठ दिगंबर चाल्या प्राण ।।
सुणी अर्जुन करो साद, रीझयो पुर्वे तुं साक्षात् ।।८।।
दीधी ऋद्धि सिद्धि अपार, अन्ते मुक्ती महापद सार ।
किधो आजे केम विलबं, तुजविण मुजने ना आलंब ।।
विष्णु शर्म द्विज तार्यो एम, जम्यो श्राध्दमां देखी प्रेम ।
जंभदैत्यथी त्रास्या देव, किधी म्हैर ते त्यां ततखेव ।।१२।।
विस्तारी माया दितीसुत, इंद्रकरे हणाव्यो तूर्त ।
एवी लीला कई कई शर्व, किधी वर्णवे को तें सर्व ।।
दोड्यो आयु सुतने काम, किधो एने ते निष्काम ।
बोध्या यदु ने परशुराम, साध्यदेव प्रल्हाद अकाम ।।१६।।
एवी तारी कृपा अगाध । केम सूणे ना मारो साद ।
दोड अंत ना देख अनंत । मा कर अवघच शिशुतो अंत ।।
जोई द्विज स्त्रि केरो स्नेह, थयो पुत्र तु निःसंदेह ।
स्मृर्तृगामी कलितार कृपाळ । तार्यो धोबी छेक गमार ।।२०।।
पेट पीडथी तार्यो विप्र ब्राम्हण शेठ उगायो क्षिप्र ।
करे केम ना मारी व्हार? जो आणि गम एकज वार ।।
शुष्क काष्ठने आण्यां पत्र । थयो केम उदासिन अत्र ?
जर्जर वंध्या केरां स्वप्न, कर्या सफळ ते सुतना कृस्न ।।२४।।
करी दूर ब्राह्मणांनो कोड, कीधा पूरण एना कोड ।
वंध्या भेंस दुधवी देव, हर्यु दारिद्र्य ते तत खव ।।
झालर खाई रीझयो एम, दीधो सुवर्णघट सप्रेम ।
ब्राह्मण स्त्रीनो मृत भरतात, कीधो सजीवन ते निर्धार ।।२८।।
पिशाच पीडा कीधी दूर, विप्रपुत्र उठाइयो शूर ।
हरि विप्रमद अत्यंज हाथ, रक्षो भक्त त्रिविक्रम तात ।
निमेष मात्रें तंतुक एक, पहोचाडयो श्रीशैले देख ।
एकी साथे आठ स्वरुप, धरी देव बहुरुप अरुप ।।३२।।
संतोष्या निज भक्त सुजात, आपी परचाओ साक्षात ।
यवनराजनी टाळी पीड, जात पातनी तने न चीड ।।
रामकृष्णरुपे ते एम, कींधी लिलाओ कई तेम ।
तार्या पथ्थर गणिकां व्याध, पशुपंखी पण तुजने साद ।।३६।।
अधमोधारण तारूं नाम, गातां सरे न शां शां काम ।
आधी व्याधि उपाधि सर्व, टळे स्मरणे मात्रथी सर्व ।।
मूठ चोट ना लागे जाण, पामे न स्मरणे निर्वाण ।
डाकण शाकण भेंसा सुर, भूत पिशाचो जंद असूर ।।४०।।
नासे मुठी दईने तूर्त, दत्तधून सांभाळता मूर्त ।
करी धूप गाए जे एम, दत्तबावनी आ सप्रेम ।
सुधरे तेना बन्ने लोक, रहे न तेने क्यांये शोक ।
दासी सिद्धी तेनी थाय, दुःख दारिद्र्य तेनां जाय ।।४४।।
बावन गुरुवारे नित्त नेम, करे पाठ बावन सप्रेम ।।
यथावकाशे नित्यनियम, तेने कदी न दंडे यम ।।
अनेक रुपे एज अभंग, भजतां नडे न माया-रंग ।
सहस्त्र नामे नामी एक, दत्त दिगंबर असंग छेक ।।४८।।
वंदु तुजने वारंवार, वेद श्वास तारा निर्धार ।
थाके वर्णवता ज्यां शेष, कोण रांक बहु कृतवेष ।।
अनुभव तृप्तिनो उदगार सूणी हसे ते खाशे मार ।
तपसी तत्त्वमसि ए देव, बोलो जयजय श्री गुरुदेव ।।५२।।